Zgodnie z art. 4 ust.1 ustawy o rachunkowości, jednostki objęte jej przepisami zobowiązane są do rzetelnego przestawienia sytuacji majątkowej i finansowej oraz wyniku finansowego, m.in. poprzez wykazanie swoich kompletnych zobowiązań. Do zobowiązań tych zaliczają się również rezerwy emerytalne, pomimo faktu, iż termin ich wymagalności i kwoty są niepewne.
Podczas ujmowania, ujawniania, prezentacji oraz ujawniania w sprawozdaniach finansowych rezerw na świadczenia pracownicze, jednostki mogą korzystać ze wskazówek zawartych w Krajowym Standardzie Rachunkowości nr 6 „Rezerwy, bierne rozliczenia międzyokresowe kosztów, zobowiązania warunkowe”. W praktyce rezerwy na świadczenia pracownicze tworzone są najczęściej na odprawy emerytalne, odprawy rentowe, pośmiertne, nagrody jubileuszowe i niewykorzystane urlopy.
Wskazane jest, aby rezerwy emerytalne zostały utworzone przez jednostkę wtedy, gdy jest ona zobowiązana do wykonania tych świadczeń, co wynika bezpośrednio z przepisów prawa, umów o pracę, regulaminu wynagradzania lub zakładowego układu zbiorowego pracy. Rezerwy emerytalne powinny zostać wyznaczone również wtedy, gdy kwoty tych świadczeń jest istotna, a ich nieuwzględnienie w sprawozdaniu finansowym wpłynęłoby na zniekształcenie obrazu sytuacji finansowej i majątkowej jednostki.
Przy podejmowaniu decyzji o tworzeniu bądź nie rezerwy emerytalnej należy mieć również na uwadze zasadę istotności. Wskazuje na możliwość zastosowania uproszczeń w ramach przyjętej polityki rachunkowości, jeśli nie wpłynie to negatywnie na rzetelne i jasne przedstawienie sytuacji finansowej i majątkowej jednostki.